21 April 1900.
113
neeren van de vroedvrouw, mejuffrouw de wed. Sass, inder
tijd eene groote exceptie is geweest en betwijfelt, of de ge
meente wel bereid zal zijn dit voorbeeld steeds te volgen.
Later zijn hier nog twee andere vroedvrouwen ontslagen, die
geen pensioen of toelage ontvingen. De optimistische be
schouwingen van den heer Reigersman deelt spreker derhalve
niet.
De heer Van Dam meent, dat de heer Heijlaerts een ar
gument aan de hand heeft gedaan, om niet op het verzoek
in te gaan. Men zou daardoor opnieuw een lastpost scheppen
voor de gemeente, die nog grooter wordt, zoolang niet alle
gemeenten, waar vroedvrouwen zijn aangesteld, zich bij het
comité hebben aangesloten of bereid zijn dat comité finan
cieel te steunen. Immers het geval kon zich voordoen, dat
eene te pensionneeren vroedvrouw zou wonen in eene ge
meente, welke zelve niet bijdraagt.
De voorzitter voegt hieraan nog toe, dat de beide
vroedvrouwen hier ter stede vroeger eene vaste wedde geno
ten, doch sedert enkele jaren per verlossing worden betaald.
Het gevolg hiervan is, dat beider bezoldiging zeer uiteenloo
pend is, zoodat het niet wel mogelijk zou zijn een pensioens
grondslag vast te stollen, geëvenredigd aan de bezoldiging.
Spreker stelt derhalve voor in deze vooralsnog eene afwach
tende houding aan te nemen, te meer, wijl de zaak nog in
wording is en de voorwaarden van pensioen nog niet bekend
zijn.
De heer Van Dam wenscht den schijn te vermijden, dat de
gemeente later bereid zal gevonden worden tot het geven
van subsidie.
De voorzitter doet opmerken, dat door het aanne
men van zijn voorstel niets beslist wordt.
Zonder verdere discussie wordt alsnu het voor
stel des voorzitters aangenomen,
