12 APRIL 1929.
487
bepaalt het zich tot 3 dagen. Op de „Hero" heelemaal
geen vacantie. Op de H. K. I. bestaat een spaarzegel-
systeem, dat met het karakter van vacantie niets te maken
heeft. Men behoeft toch waarlijk geen socialist te zijn om
te betoogen, dat hier alle factoren aanwezig zijn om een
ontevredenheid over dergelijke toestanden een heilige on
tevredenheid te noemen. De harten voor de uit de feitelijke
verhoudingen als vanzelf omhoog spuitende ontevredenheid
te dooven of te temperen is mede het doel van de stichters
der E. K. Huizen en van de ondernemingen, die ze subsi
dieeren.
Als verdediging van de aanvraag tot gemeentesubsidie
wordt o. a. aangevoerd, dat de E. K. Huizen voor een ieder
toegankelijk zijn die zich beschaafd gedraagd. Dat deze
Huizen ook gebruikt kunnen worden voor kinderen van
niet-Katholieken, is echter absoluut onjuist. De E. K.
Huizen en alles wat daar gedaan wordt, zijn uitgesproken
Roomsch-Katholiek en daardoor voor ieder niet-Katholiek
onbruikbaar. De mededeeling, dat zij voor ieder toegan
kelijk zijn, is daarom misleidend. Dit blijkt des te duide
lijker, wanneer wij in het zelfde nummer van „Dux" lezen
op welke wijze in Den Haag het werk onder de fabrieks
meisjes wordt aangevat. Door den heer Alb. van der
Kallen, geen onbekende te Breda, wordt omtrent deze
Haagsche methode medegedeeld, dat „De Vrouwen van
Nazareth" uit haar midden een vrouw hadden aangewezen,
die als opdracht kreeg, zich als fabrieksmeisje bij de directie
van Rademakers Chocolade-fabriek aan te melden. Zij werd
inderdaad aangenomen en begon toen onder de niet-Katho-
lieke meisjes met haar R. K. propaganda. Eerst werd een
club opgericht en na drie weken fabrieksarbeid had zij 80
niet-Katholieke meisjes vereenigd om ze, zooals de heer
Van der Kallen het uitdrukt, „langzaam maar zeker te
brengen, eerst tot waardeering, daarna tot kennis en ten
slotte tot beleving van ons H. Geloof." Dezelfde methode
werd ook toegepast op de sigareitenfabriek „Batschari".
