1086
18 DECEMBER 1931
Nooit zullen de navolgende woorden, welke zuster
Sige'berta mijn vrouw toevoegde, uit het geheugen worden
gewischt: ,,Zeg, het is hier de gewoonte, als men geopereerd
moet worden, eerst te biechten!"
Die woorden hebben mij diep gegriefd. De operatie zou,
iedereen behalve mijn vrouw wist dit, den dood tengevolge
hebben. Het borstbeen, dat reeds dood was, moest wor
den weggenomen. De rector kwam te voren- mijn vrouw
bezoeken om aan te dringen, dat zij zou biechten. Mijn vrouw
is eindelijk bezweken en zij heeft de Sacramenten ontvangen.
Haar toestand verergerdehuilende vertelde mijn vrouw
mij, dat zij herhaaldelijk last had van den rector, die maar
steeds vroeg, wanneer zij wilde biechten. Zij had hem gezegd,
dat ze er eerst met haar man over zou spreken. Zij heeft dat
gedaan en ik héb haar gezegd: „Kind, als Ge behoefte hebt
aan biechten, doe het dan gerust.' De sociaal-democraten
laten iedereen daarin vrij.
De rector kwam weer terug en vroeg mijn vrouw, hoe het
ging. Mijn vrouw antwoordde, want zij was altijd een zeer
gemakkelijke en tevreden patiënte, „Goed!", waarop de rector
zeide: „Neen, het gaat met U niet goed en daarmede moogt
Ge weieens rekening houden". 14 Dagen later kreeg mijn
vrouw een hartzwakte en werden haar de laatste Sacramenten
toegediend. In Stervensnood verklaarde zij nog geen rust te
hebben gehad.
Ik vraag: Is dit de geestelijke vrijheid geweld aandoen, ja
of neen? Ik zeg ja. Niet alleen heb ik daarover klachten, doch
er zijn er meerderen. Vraagt dit maar eens aan den directeur
van den gemeentelijken geneeskundigen- en gezondheids
dienst. De R. K. ontzien zich niet eigen geloofsgenooten ge
weld aan te doen. Vraagt dat maar eens aan het oud-raadslid
Schlaghecke.
Ook is iedereen, die in het St. Ignatius-ziekenhuis verblijft,
verplicht de lectuur te nemen, welke vanwege het bestuur
wordt verstrekt. Is dat geestelijke vrijheid? Zelfs de Bredasche
Courant is verboden. En nu zou ik wel eens willen weten,
