26 APRIL 1935.
405
„Wij meenen, dat voor deze gemeente gebruik moet worden
„gemaakt van de eerste mogelijkheid. Nu bepaalt de Drank-
„wet niet in welke gevallen tot verlaging van het maximum
„kan worden overgegaan en welke maatstaf daarbij moet gel-
„den; zij laat dit over aan de prudentie van den Raad en
„de Regeering, die vrij is een raadsvoorstel al of niet goed
„te keuren. Toch ligt in het karakter van de wet wel een norm,
„t.w. gematigde beperking om behoefteprikkeling tegen te
„gaan. Bij de beoordeeling van een voorstel tot verlaging van
„het maximum moeten voornamelijk twee punten vaststaan,
„t.w.:
„Ie. dat een redelijke verlaging van het maximum gericht
„is op de bestrijding van het alcoholisme: en
,,2e. dat het verlaagde maximum niet te ver beneden de be
hoeften van het verkeer is, omdat anders door die
„verlaging een prikkel tot wetsontduiking zou worden
„gegeven.
„Wat het eerste punt betreft, meenen wij het volgende te
„moeten opmerken.
„De grondslag van de oorspronkelijke Drankwet 1881 was
„de psychologische gedachte: „de gelegenheid maakt den dief".
„Roept vermeerderd drankgebruik een grooter aantal tappe
rijen in het leven, even onbetwistbaar doet wederkeerig een
„vermeerdering van tapperijen ook het drankgebruik toenemen.
„De vermindering van het aantal gelegenheden vermindert de
„verleiding voor het publiek en verhoedt, dat een groot aantal
„personen bijna noodwendig met inrichtingen, waar sterke
„drank in het klein wordt verkocht, in aanraking komt en
„ongemerkt van lieverlede aan den drank verslaafd raakt. De
„kracht der bestrijding van het drankmisbruik wordt dus ge-
zocht in het beperken van het aantal drankgelegenheden.
„De denkbeelden over drankbestrijding ondergingen sinds
„1904 wijziging. De prikkel tot en de gevolgen van te veel
„drinken en van drinken van alcoholica in het algemeen wer-
„den van ruimer, van sociaal- en hygiënisch standpunt bezien.
„Een evolutie, welke voltooid werd, toen in 1919 de z.g. Drank-
