15 DECEMBER 1953
345
En zelfs als het niet zo zou zijn is het nog altijd beter de pogingen
der jeugd te verbeteren dan haar de vervelen met haar steeds maar
haar eigen fouten voor te houden.
Een cultureel centrum zou hieraan belangrijk kunnen medewer
ken. Bij het nalezen van het hoofdstuk Politie heb ik me afge
vraagd of de politie, naast de vele moeilijke zaken die ze heeft, ook
niet een onmogelijke taak heeft, namelijk om het de Raad naar de
zin te maken.
Als ik in het begin gezegd heb, dat ik niet over partij-politiek
zou spreken, dan geldt dat niet voor de partij-politiek voor zover
deze in cte Gemeenteraad tot uiting komt, en voorzover deze her
haaldelijk van andere zijde aan critiek is onderworpen.
Meer dan eens is aan de K.V.P.-fractie van anctere zijde verwe
ten, dat zij in de raadsvergadering verschijnt met geprefabriceerde
besluiten, waar door debateren niet aan te tornen zou zijn.
Ik heb vroeger eens gezegd, dat ik niet buiten de orde wilde gaan
en daarop niet wilde ingaan. Maar de pers heeft ervan gemaakt,
dat ik er ooit op terug zou komen. Op deze onbewuste suggestie zal
ik nu ingaan.
Misschien is men er bij het herhaaldelijk maken van deze grief
wel van uitgegaan, dat de druppel op de duur de steen wel zou uit
hollen. Wat ik nu verder ga zeggen dient te bewijzen, dat de steen
nog niet uitgehold is en ook niet door de gevolgde methode uitge
hold zal worden. Ik meen dat deze methode met goed recht zal
worden gevolgd. Alles wat er op politiek gebied plaats vindt ge
schiedt met het uiteindelijke doel om in eerste instantie zo goed
mogelijk vertegenwoordigers te kiezen en daarna om zo verant
woord mogelijk besluiten te nemen.
Hoe gevarieerd het werk van een politieke partij of fractie ook
is, alles is daartoe te herleiden.
Hoe groter de partij of de fractie is, des te groter moet ook de
partij- of fractiediscipline zijn.
Indien de K.V.P. aan haar systeem blijft vasthouden dan is het
om twee redenen: Op de eerste plaats om al te uitgebreide en daar
door nutteloze debatten te voorkomen en op de tweede plaats om
te kennen te geven, dat zij alleen voor zeer doorslag gevende rede
nen van haar mening zou afwijken.
Als van andere zijde wordt gezegd, we praten zo lang en toch
veranderen jullie niet van mening, dan kan de enige reactie daarop
zijn: dan moet U minder lang praten.
Ik houd daarnaast staande, dat deze methode niet alleen nood
zakelijk is voor een grote fractie maar ook dat ze verantwoord is
om een vaste koers in de politiek te houden. Deze methode heeft
natuurlijk het nadeel dat de vrijheid van ieder persoonlijk soms
iets inboet, maar naar mijn mening zijn de voordelen groter dan
het nadeel.
Een ongeremde persoonlijke vrijheid heeft de Democratie in
Frankrijk tot een carrieatuur gemaakt.
Ook vraag ik me af of deze methode voor de goede gang van
zaken niet beter is dan een andere methode die soms wordt toege
past, namelijk om zoveel te praten dat het onderwerp waarover het
gaat meer bedolven wordt onder de woordenvloed, dan het erdoor
verhelderd wordt.
Een verder argument tegen de zijde vanwaar deze verwijten ko
men is dat zij zelf deze methode, zij het misschien iets meer spora
disch, toepast. Ook leidt het eendrachtig optreden van die zijde niet
altijd tot resultaten waardoor het mogelijk minder opvalt. Misschien
wordt het dan niet met zoveel woorden gezegd, bij de Wethouders-
