78
15 JANUARI 1958
aan wensen! Dat is niet geheel redelijk, en dit brengt de belasting
betaler tot wanhoop. Men moet beginnen met eerst zelf activiteiten
te ontwikkelen, vóór men subsidie vraagt. Dat is degelijker en ge
zonder. We zien nu nog te veel de figuur vaneen stichting of
vereniging-... een rijksdaalder voor postzegels op de aanvragen...
eerst een startsubsidie... een vaste subsidiëring! Wat een brave
organisatoren!
Als ik de verschillende verzoeken om subsidie uit de gemeentekas
in ogenschouw neem, dan denk ik nog wel eens terug aan vroeger,
toen iedereen met zoveel minder tevreden en vaak gelukkiger was.
Toen dacht men er veelal niet aan om subsidie te vragen, doch hielp
zichzelf, zij het met bescheiden middelen. Men wist zich te helpen,
omdat er liefde, warmte en overtuiging achter stond. Ik herinner
om maar een voorbeeld te noemen aan het geploeter van zovelen
om geld te verzamelen voor het christelijk onderwijs. Het ging om
ideële dingen en er werden offers gebracht door hen, die vaak niet
met aardse goederen waren gezegend. Vandaag durft men voor een
hobby aan te kloppen bij de overheid om financiële hulp en men is
ontstemd als de gemeente „neen" zegt. Zonder overheidshulp zou
nog veel tot stand gebracht en bereikt kunnen worden, als men iets
meer voor zijn hobby over had. Offers behoeven niet gebracht te
worden, doch meer uit eigen zak betalen, zal de liefde voor het doel
doen toenemen. Funest is het, dat zovelen waaronder ook de
jeugd zo weinig zelf weten op te brengen en liever aanspraak
maken op gemeente-subsidie voor hun vereniging of stichting. Tus
sen de wieg en het graf moet zich de overheidshulp uitstrekken om
alle mogelijke en misschien ook wel onmogelijke facetten van het
maatschappelijke leven in stand te houden. Deze methode werkt
daarom zo fnuikend, omdat subsidies worden aangevraagd door or
ganisaties, omdat andere organisaties zulks ook vragen en ontvangen
van de overheid. Als zij het vragen, waarom zullen wij het dan niet
doen: ons werk is ook belangrijk, onze leden betalen ook belasting!
Doordat men soms nog al vrijgevig is met het verlenen van sub
sidies denkt de doorsnee mens: „waarom zal ik die organisatie nog
steunen, als de gemeente toch subsidie geeft."
Mijn conclusie is dat subsidie vaak te gemakkelijk gevraagd en
ook gegeven wordt. Al te letterlijk vat men tegenwoordig het begrip
„particulier initiatief" op. „Particulieren" moeten niet slechts het
„initiatief", de oprichting ter hand nemen van aangelegenheden
waarvoor zij zich warm maken, doch deze „particulieren" moeten ook
de „exploitatie" financiëel organiseren zonder direct naar de over
heid dus de gemeente te lopen, om steun.
Uit een en ander blijkt, dat, nu wij aan het bestedingsbeperken
zijn, de subsidies tot het hoogst nodige moeten worden verleend en
nieuwe subsidies voorlopig moeten wachten op verwezenlijking tot
de gemeentekas zulks weer toelaat. Subsidies voor aangelegenheden,
die het algemeen belang niet dienen, moeten dan ook geheel achter
wege gelaten worden.
Men zal zijn geld, dat men voor auto's, bromfietsen, televisietoe
stellen of buitenlandse vakantiereizen uitgeeft, voor andere doelen
moeten bestemmen, wil door de bestedingsbeperking het gewenste
resultaat worden bereikt. Ik ben er geen voorstander van om al het
genoemde af te schaffen, zeker niet maar wel zal een beperking
- vandaar dat ook gesproken wordt over bestedingsbeperking
nodig zijn.
Eenmaal zal ook deze mist weer optrekken, doch zolang de mist
hangt, zal beperking, dus bezuiniging, nodig zijn.
De regering heeft thans de bouw van de woningwetwoningen
