28 NOVEMBER 1969.
971
deze maatstaf dan ook toepassen en geen andere berekening opzetten,
waarbij ze eerst worden teruggeduwd tot de bijstandsgrens. Wij moe
ten uitgaan van die 17\°Jo en een aanvulling geven voor het bedrag dat
zij meer moeten verwonen. Dat zou ik heel wat billijker vinden. Dat
is dan wel een afwijking van het regionale beleid, maar iemand moet
tenslotte de kat de bel aanbinden. Wanneer er mensen op straat komen
te staan is dat natuurlijk heel droevig, maar mijns inziens is dat echt
niet de schuld van de gemeente Breda. Wanneer er in die gevallen iets
moet gebeuren zijn anderen daarvoor verantwoordelijk. Ook andere ge
meenten zullen wel met dit probleem te kampen hebben en wanneer
er één begint zullen er zeker meer volgen. Ik geloof dat dit echt wel
resultaat zal hebben. De mensen die medisch staan ingeschreven wo
nen bovendien vaak in die beroerde krotwoningen. De wethouder zegt
wel dat zij tenminste nog gehuisvest zijn, maar hoe? Dat is ook een
punt.
Tot slot wil ik nog iets opmerken over de voorlichtingsambte
naar die door de wethouder is genoemd. Het gaat er juist om de men
sen vertrouwd te maken met de dienst en ze hun drempelvrees te doen
overwinnen. Het moet de mensen duidelijk worden gemaakt dat zij
daar doodgewoon naar binnen kunnen lopen, dat zij bepaalde rechten
hebben en dat de dienst altijd klaar staat om ze voor te lichten en in
lichtingen te geven. Daarom ben ik er niet voor dat er een ambtenaar
wordt benoemd, om de mensen via die ambtenaar weer door te sturen
naar een andere ambtenaar die het veel beter weet.
De heer WOESTENBERG: Ik ben het eens met wat de wethouder
heeft gezegd over de mensen die in de ziektewet zijn. Hij stelt dat
wanneer iemand beneden de normen van de bijstandswet komt een
aanvulling kan krijgen. Ik denk echter in het bijzonder aan de mensen
die met hard werken, zelfstandig of bij een baas, een bepaalde levens
standaard hebben opgebouwd en die langdurig ziek worden. Dan komen
zij in de greep van de ziektewet en van die alsmaar dalende inkomens
sfeer, want door het steeds hoger worden van de kosten van. het levens
onderhoud zakken zij steeds dieper weg met de levensstandaard die zij
met hard werken hebben opgebouwd en komen terecht in die "minimum-
put". Wanneer zij daar zijn aangekomen, zo zegt de wethouder, krij
gen zij een aanvullende uitkering. Dat is natuurlijk goed geregeld en
het is mooi dat het zo ver gekomen is, maar ik vraag mij af of het
niet mogelijk is te voorkomen dat zij zo ver komen. Is het niet moge
lijk daarin zodanig te voorzien dat zij, ook bij een ziekte die enkele
maanden duurt, gewoon op hetzelfde niveau kunnen blijven leven?
Anders raken deze mensen door hun ziekte niet alleen lichamelijk in
de put, maar ook geestelijk. Mijns inziens moet dit mogelijk zijn. Ik
ben het ten dele met de wethouder eens, maar aan de andere kant
meen ik dat zijn antwoord een half antwoord was, omdat hij heeft ge
zegd dat men eerst tot beneden de normen van de bijstandswet moet
zakken.
Verder heb ik straks gesproken over bepaalde gevallen bij de
sociale dienst. Ik heb alle respect voor de harde werkers bij huisves
ting en bij de sociale dienst, maar er zijn mij bepaalde gevallen
