24 NOVEMBER 1972
1410
van het prentenkabinet verkleind is. De huidige expositieruimte heeft
een vloeroppervlak van 400 m2 en om dezelfde voorwerpen die nu ge-
exposeerd worden op een moderne wijze te kunnen tonen, is in elk ge
val een verdubbeling der oppervlakte nodig. Wil men ook maar een
bescheiden deel van de in de loop der jaren verworven kleinere voor
werpen mede exposeren, dan is daarvoor nogmaals minimaal 400 rr)2
nodig. De overige verzamelingen bevinden zich in een tweetal depöts
elders in de stad, een met een oppervlakte van 400 m2 die in goede
staat verkeert, ook al is het klimaat voor museumvoorwerpen niet bij
zonder geschikt, en een met een oppervlakte van 700 m2, de Pelmolen,
die zonder meer in slechte staat verkeert. Zelfs al zou morgen de ex
positieruimte in totaal op een minimum van 1200 m2 worden gebracht,
dan nog zouden deze volle depöts daardoor nauwelijks worden ontlast.
Dat het verspreid zijn der verzamelingen over drie gebouwen mede
door het ontbreken van communicatie- en transportmiddelen voortdu
rend problemen schept, behoeft nauwelijks betoog. Het gaat hier immers
om museumstukken die heel wat moeilijker verplaatsbaar zijn dan bij
voorbeeld de dossiers van een administratie. En dan zijn deze ruimte
problemen, hoe dringend ook, nog niet de ernstigste. Veel erger is het
gesteld met de werkruimten; naast de directiekamer is er voor het uit
twee personen bestaande vaste personeel een kamertje van 10 m2 be
schikbaar, waarin bovendien de administratie, het archief en een deel
van de bibliotheek is opgeborgen. Er is voor minimaal vijf man perso
neel en tienduizend bezoekers per jaar één toilet beschikbaar. De was
gelegenheid bestaat uit een klein fonteintje en in een gangetje is een
keukentje ingericht, dat wil zeggen; er is een geiser, een gaspit en
een gootsteentje, nauwelijks geschikt om koffie te zetten, terwijl er
ook nog de kwetsbare museumvoorwerpen moeten worden schoongemaakt.
Verder is er niets. Alle ruimte en outillage die nodig zijn om het museum
enigszins te laten beantwoorden aan de eisen van de huidige tijd ontbre
ken. Er is geen bibliotheek; het boekenbezit is voor een belangrijk ge
deelte op enkele kilometers afstand opgeborgen en het raadplegen van
boeken is practisch onmogelijk, want een leeszaaltje ontbreekt. In
structie is onmogelijk, want er is geen aula. Ruimte voor het aansluiten
op projectonderwijs ontbreekt. Wisselende exposities zijn onmogelijk.
Wat moet het bestuur beslissen over een toekomstige situering? Of het
museum handhaven in het huidige gebouw en uitbreiding zoeken in de
belendende percelen, öf een ander bestaand gebouw beschikbaar proberen
te krijgen, öf nieuwbouw voorstellen - maar waar? -, öf een combinatie
van de opgesomde mogelijkheden. Het is hoogst noodzakelijk dat er iets
gaat gebeuren, maar uit welke fondsen? In elk geval meent het bestuur
en ook ik dat er een snelle oplossing moet komen voor het educatieve
werk: een leeszaaltje, een kleine aula en ruimere expositiemogelijk
heden.
Een volgend probleem - want er zijn er vele - vormt de personeels
bezetting. Naast de directeur bestaat het personeel uit een assistente,
een typiste en enkele suppoosten. Sedert 1950 zijn de verzamelingen
zo gegroeid dat een enorme achterstand in de inventaris, de ruggegraat
van elk museum, is ontstaan. Deze achterstand is temeer verontrustend
omdat, wanneer de directeur uit zou vallen, de geschiedenis der niet
in de inventaris opgenomen voorwerpen voor het grootste gedeelte ver
loren gaat. Uitbreiding van de staf is dan ook een meer dan dringende
eis. Al jaren staat op de begroting een post voor het aantrekken van
een vakman, maar dit is onmogelijk, omdat de positie van het perso
neel, met name ten aanzien van de pensioenen, nog niet is geregeld;
