284
15 MAART 1973.
het éne taxibedrijf een stichting op, waarmee zij voldoet aan artikel 1
van de verordening. De stichting richt een telefooncentrale op en het
betreffende taxibedrijf sluit zich daar, uiteraard vrijwillig, bij aan.
De hele zaak passeert vervolgens even de adviescommissie; geen pro
bleem; het betreffende taxibedrijf is in ruime mate vertegenwoordigd.
De verordening kan alsdan in werking treden. Alle andere ondernemers
hebben dan nog één keus: óf zich aansluiten bij de centrale en naar de
pijpen dansen van deze éne organisatie, óf hun bedrijf opdoeken.' La
ten wij hopen dat het zo'n vaart niet zal lopen, maar met de nu door
u voorgestelde verordening in de hand is er zodoende niets gebeurd wat
niet door de beugel kan. Alleen al daarom is de verordening naar mijn
mening een rammelend geheel. De overheid moet in dit soort situaties
zeer zorgvuldig optreden. Het "gekrabbel" van zoéven, toen de wet
houder ons nog even wat beroepsmogelijkheden heeft gedicteerd, is een
zoveelste staaltje van onzorgvuldig optreden.
Ik wil nog een ander aspect belichten, dat naar mijn mening een
beetje tussen de wal en het schip is geraakt; de belangen van de consu
ment. De consument heeft tot dusverre kunnen profiteren van een goe
de service. Vraag en aanbod werden op elkaar afgestemd. De consument
bepaalde zelf de onderneming waardoor hij vervoerd wenste te worden.
Voor een niet gering gedeelte wordt die keuze bepaald door de chauffeur
zelf, met wie de consument wil rijden. Omgekeerd is de chauffeur de
persoon die het bedrijf vertegenwoordigt. Naast chauffeur is hij de man
die de serviceverlening, de garantie en de betrouwbaarheid van het be
drijf tot uiting brengt. Dat alles gaat met uw voorstel over de balk. Met
uw voorstel gaat een anonieme klant op de achterbank van de auto van
een anonieme chauffeur; de enige relatie die zij beiden nog hebben is
de taxameter die het tarief aangeeft.
Het lijkt erop alsof niemand van de geestelijke vaders van dit voor
stel zich geörienteerd heeft bij de grote steden met hun vaak chaotische
telefooncentrales. In Amsterdam en Rotterdam rijden de chauffeurs in
hun privé-auto's buiten het dienstrooster om, teneinde hun persoonlijke
cliëntèle te vervoeren. In Den Haag fungeert de Redtax, een vooraan
staande onderneming, eveneens buiten de centrale om. In Eindhoven
ging een centrale binnen het jaar failliet; kosten 185.000, --.
Onze fractie zou er geen enkel bezwaar tegen hebben, wanneer
nieuwe ondernemingen verplicht zouden worden zich aan te sluiten bij
een reeds in werking zijnde centrale. Om, dwars tegen alle bestaande
verhoudingen in, op deze wijze een centrale op te leggen, gaat ons veel
te ver. De basis van wederzijds vertrouwen ontbreekt, de beoogde sa
menwerking kan zo alleen maar tot stand komen als het alternatief is,
dat men de nek wordt gebroken. Het middel is erger dan de kwaal. Het
preadvies lijkt op de diagnose van de arts die zegt; patiënt, u hebt griep;
ik zal uw hoofd amputeren, dan voelt u het niet meer.
De heer QUADEKKER; Wanneer ik de verschillende sprekers hoor
en de lawine van papier zie die naar aanleiding van dit voorstel op ons
is afgekomen, dan wordt het toch wel erg moeilijk het voorstel van het
college te verdedigen, zonder daarbij de discussie in een specifieke
sfeer te trekken.
De heer Sandberg heeft gezegd dat het middel erger is dan de kwaal,
dat één partij in de hoek wordt gezet en vervolgens om zeep geholpen.
Het zijn allemaal mooie Nederlandse uitdrukkingen die de kwestie als
zodanig echter een emotioneel tintje geven. Wanneer ik dan bovendien
de fractie van de V.V.D. hoor zeggen: vrijwilligheid is een fata morga
na, dan wordt het mij toch wel angstig te moede.
