9 NOVEMBER 1976.
1594
heeft dit in de loop van de jaren door toedoen juist
van de sociale strijd en omwille van het eigen
voortbestaan een menselijker gezicht gekregen.
In deze algemene beschouwingen willen wij ook
bij de mondiale solidariteit stil staan. Sinds het
verschijnen van het geruchtmakende rapport van de
Club van Rome over de grenzen van de economische
groei zijn er vier jaren verstreken. Ik heb gelezen
dat er de afgelopen weken drie nieuwe rapporten
over hetzelfde onderwerp zijn verschenen, maar met
een wat andere conclusie. In de wereld zijn in de
afzienbare toekomst volgens deze rapporten voldoen
de grondstoffen aanwezig om de snel groeiende we
reldbevolking te voorzien van het meest noodzake
lijke aan voedsel, onderdak, onderwijs en gezond
heid, mits er op wereldschaal een beter beleid
wordt gevoerd. Een verdubbelde wereldbevolking kan
menswaardig leven. De belemmeringen op weg naar dat
doel zijn niet de tekorten aan voedsel of grond
stoffen, maar de zeer ongelijke welvaartsverdeling
in de wereld en de oneerlijke uitkomsten van de
huidige liberale wereldeconomie. De aarde kan vol
gens de genoemde rapporten genoeg voedsel verschaf
fen voor een verdubbeld aantal mensen en dat bete
kent nogal wat, want dat schijnen er 8 miljard te
zijn. En toch is er op grote schaal honger in de
wereld. Jan Pronk schreef in "Roos in de vuist" van
mei j.l. dat sinds 1973 de armoede in de wereld
zelfs is toegenomen.
Waardoor komt dat? Dat komt door de verdeling.
Wie geld heeft om eten te kopen eet. Voedsel wordt
verdeeld naar inkomen en niet naar behoefte. Voed
sel komt nu terecht bij de mensen die economisch
sterk zijn. De grenzen voor een menswaardig bestaan
voor iedereen berusten op een politieke keuze. Ont
wikkelingssamenwerking vereist politieke beslissin
gen. Er is een nieuwe economische wereldorde nodig,
die anders dan de huidige ook aan de zwaksten een
eerlijke kans geeft.
Men zal zich afvragen wat wij nu eigenlijk
plaatselijk kunnen doen. We hebben deze visie en
