19 SEPTEMBER 1977
1024
te brengen van enerzijds de gemeenschappelijke as
pecten die in het structuurplan aan de orde komen
en anderzijds de leefbaarheidsgevoelens van de in
dividuele mens. Als er één raakvlak moeilijk is,
dan is het wel dit. Met het sociaal plan probeert
men op een verantwoorde manier een aantal gemeen
schappelijke doelstellingen te bereiken op plaat
sen waar mensen wonen, mensen met sterk individu
ele wensen, die stuk voor stuk, als ik een persoon
lijke beoordeling zou moeten geven, zeker gelijk
zouden krijgen.
Waarom moet er dan toch in de bovengeschetste
confrontatie een sociaal plan tot stand komen? Wij
menen dat het alleen maar goed is dat ook in de
richting van de bewoners meer duidelijkheid ont
staat ten aanzien van de manier waarop men kan
"inspreken", de wijze waarop men zijn gevoelens op
tafel kan leggen en de manier waarop die gevoelens
in het gemeentelijk gebeuren vertaling zullen vin
den. Het is naar onze mening zeer gewenst dat er
richtlijnen worden gegeven, maar we hebben het so
ciaal plan niet geaccepteerd in die zin dat we
zouden menen dat hiermee de sociale problematiek
is opgelost. Dat is namelijk niet het geval, omdat
wordt beoogd in vergaande detaillering richtlijnen
te geven voor de processen van enerzijds het ge
meenschappelijke en anderzijds het individuele.
Waarom zal dit niet de juiste weg kunnen zijn?
Het is volstrekt duidelijk dat hier aspecten van
bescherming in de privaatrechtelijke sfeer aan de
orde zijn, zodat zich onherroepelijk bepaalde pro
blemen zullen voordoen. Ik zou hier overigens lie
ver niet van een conflict maar van een proces willen
spreken. Aan dit proces zitten allerlei haken en
ogen waarvoor men, al schrijft men nog zo'n dik en
professioneel boek, geen regeling kan treffen. Cen
traal staat voor ons dan ook in de beoordeling van
het sociaal plan dat het goed is dat er globale
richtlijnen op tafel worden gelegd, maar wij be
seffen tevens dat alleen tot verwezenlijking van
het plan kan worden gekomen als het bewonerscomité
