1025
19 SEPTEMBER 1977
ik heb daar afgelopen donderdag reeds de nadruk
op gelegd vertrouwen heeft in het gemeentelijk
gebeuren. De gemeente heeft dan de plicht in ge
meenschappelijke verantwoordelijkheid het betrok
ken stadsdeel in te richten op de wijze waarop dat
in de hoofdlijnen van de structurering is aangege
ven; in dit verband heeft de heer Van Duijl het
verkeerscirculatieplan genoemd.
Men kan alleen tot goede resultaten komen,
als de bewoners vertrouwen hebben en als de ambte
naren die het proces zullen moeten begeleiden,
over deskundigheid beschikken. Hoe vaak kunnen we
niet constateren dat door bepaalde voorzichtighe
den, die niet door een duidelijke ruggesteun van
uit het gemeentelijk apparaat zijn onderbouwd, de
ambtenaar die daardoor in een moeilijke positie
komt, kritiek en reacties bij de direct betrokke
nen opwekt?
In dit moeilijke confrontatieveld beweegt
zich het gehele stadsvernieuwingsproces. Je kunt
het zo mooi formuleren als je wilt en je kunt al
lerlei bevoegdheden weggeven, maar uiteindelijk
zullen die bevoegdheden terwille van een structu
rele opzet van de stad moeten worden gecoördineerd,
zoals kennelijk de meerderheid van onze stad dat
wenst te zien. Het is volstrekt duidelijk dat in
de detaillering zo veel mogelijk wensen van de
individuele burgers gehonoreerd zullen moeten wor
den, maar het is ook duidelijk dat de Sint Nico-
laas-zak niet altijd vol blijft en dat de peperno
ten niet tot in het oneindige kunnen worden rond
gestrooid; ook die pepernoten de heer Van As-
seldonk weet het waarschijnlijk beter dan ik!
zullen immers moeten worden bekostigd.
Wij zien het sociaal plan eigenlijk als een
soort "huwelijksboekje" dat een jong verloofd paar
maakt om elke minuut van de eerste tweehonderd da
gen van hun huwelijk in te delen. Vooraf is al
bijna zeker dat het huwelijk op die manier dreigt
te stranden. Een detaillering is goed, maar zij
moet blijven waar zij thuis hoort en er moet een
