5 SEPTEMBER 1978
1112
een keihard "neen" afgedaan. Men vond dat men het
juist zo goed had gedaan en waarom moesten er dus
veranderingen komen? Het enige waarmee het C.D.A.
akkoord ging was het brengen van het aantal wethou
ders op zes. Zijn meerderheid in het college moest
overeind blijven en daarvoor waren drie wethouders
plus de stem van de burgemeester nodig. Die kwestie
kwam dan ook probleemloos voorelkaar. Het onderhan
delen van het C.D.A. was volledig gericht op het
behouden van zo veel mogelijk macht binnen het col
lege en dat daarbij het collegialiteitsbeginsel en
het samen doen van een hoeveelheid werk volkomen in
de verdrukking kwamen was onbelangrijk. Er werd een
zesde wethouder gekozen, terwijl één wethouder met
een praktisch dubbele portefeuille zit en de ande
ren met een halve portefeuille genoegen moeten ne
men, maar dat is blijkbaar ondergeschikt aan dit
machtsstreven. De P.S.P. heeft dan ook grote bezwa
ren tegen deze wijze van uitbreiding van het colle
ge; dit is geld over de balk smijten. De Partij
van de Arbeid had en heeft hopelijk nog veel wen
sen op woningbouwgebied en vandaar dat zij daar
met de vingers vanaf moest blijven. Wel mag zij de
woningen verdelen voor de grote groepen lager en
laagst betaalden, terwijl het college daarvoor
hoegenaamd niet bouwt. Zij wordt dus duidelijk in
gehuurd om het vuile werk te doen.
Hetzelfde liedje geldt voor het inspraakbeleid.
Er wordt geen werkelijke zeggenschap aan de bewo
ners overgedragen en in de praktijk zal het ook
hierbij wel weer neerkomen op het verkopen van het
C.D.A./V.V.D.-beleid aan de bevolking. Je moet er
maar zin in hebben I
Ook het emancipatiebeleid, een wens van de
Partij van de Arbeid, verdween in de prullebak.
Het stellen van het gezin op de eerste plaats pas
te beter in de C.D.A.-filosofie en dat kwam dan ook
in het programma. De Rooie Vrouwen zijn goed ver
neukt en de vakbeweging ziet de eisen welke zij
vóór de verkiezingen aan de partijen stelden niet
meer terug, want de Partij van de Arbeid heeft
