2302
18 DECEMBER 1978
elkaar haalt. In dit verband noem ik één voorbeeld:
vrijheid is onbetaalbaar. Ik krijg wel eens het ge
voelen dat men welzijn wil laten samenvallen met
welvaart. Als men dat inderdaad zou gaan doen, zou
het er voor een aantal mensen heel erg droevig uit
zien.
Wat mij in het concept-besluit bijzonder aan
spreekt, is dat het begrip permanente educatie zal
moeten worden verduidelijkt. Een grapje: ik dacht
eerst dat het te maken had met een kapstersoplei
ding, maar het blijkt toch iets anders te zijn! De
term "permanente educatie" begrijpt, denk ik, nie
mand. Er kunnen er zijn die zich er iets bij voor
stellen, maar die mensen zullen er nu juist niet
aan deelnemen.
Nadat het begrip permanente educatie verduide
lijkt is, dient het volgens het concept-besluit te
gaan doorwerken in de bestaande activiteiten. Het
tweede element van de besluitvorming is dat de sa
menhang van voorzieningen op het terrein van perma
nente educatie moet worden bevorderd. Dat is waar,
maar dan zeg ik nogmaals: ik wil weten wat het is.
Ik kom er straks nog op terug hoe ik dat bedoel.
Het derde uitgangspunt is "dat nieuwe activi
teiten in dit kader, m.n. voor kansarmen gestimu
leerd, c.q. ondersteund moeten morden." Tot mijn
schrik zal ik over tien jaar bij de kansarmen ho
ren, want ik heb in het voorstel gelezen dat de
aanstaande gepensioneerden daaronder vallen. Ze zul
len het er maar in zetten!
Ik kom tot het slot van mijn betoog, dat waar
schijnlijk nog vrij lang zal zijn. Het geheel van
dit voorstel en van alles wat ik erover gelezen en
bestudeerd heb, doet mij erg technisch aan. Ik ben
verschrikkelijk bang dat we grote fouten gaan ma
ken door, net zoals we in de technische wereld met
wiskundige formules en economische modellen zijn
gaan werken, structuren en procedures te beschrij
ven, in de verwachting dat daardoor de problemen
zullen worden opgelost. Naar mijn mening is het
uitermate belangrijk vast te stellen wat zich wel
