17 APRIL 1985
365
3. dat het college, zonder hierover de raad om een nader ad
vies te vragen, aan g.s. heeft voorgesteld om de raad van
Breda een extra krediet van f 750.000,te vragen;
4. dat het gestelde onder 2 en 3 volstrekt strijdig is met
het onder 1 genoemde standpunt van de raad;
constaterende dat het college, door toch te onderhandelen over
een aanvullend krediet, de motie van 15-2-1979 feitelijk heeft
genegeerd
spreekt als zijn mening uit
dat het onaanvaardbaar is dat het college op deze wijze een mo
tie van de raad naast zich neerlegt.
en gaat over tot de orde van de vergadering.
De VOORZITTER
Eén motie maar?
De heer SIMONS
Ik dien er maar één in.
De heer SCHARFF
Eigenlijk is dit een redelijk bedroevende zaak die we nu onder
ogen hebben. Ik vind het om te beginnen kenmerkend, als ik het
verhaal van de heer De Zwart nu hoor en ik leg dat bijv. naast
het verhaal dat we morgen gaan horen over Brebo. Dat is precies
hetzelfde verhaal. De C.D.A.-fractie heeft geen behoefte aan
historische beschouwingen. Waar zou dat toch aan liggen denk ik
dan. Zijn ze gewoon helemaal niet geïnteresseerd in wat er ge
beurd is of zouden bepaalde CDA-wethouders daar rollen in ge
speeld hebben die het C.D.A. liever niet nog eens uitgebreid
uitgemeten wil krijgen? Dit vooraf. Ik denk dat aan deze zaak
drie aspecten zitten, die ik achtereenvolgens wil behandelen.
In de eerste plaats zijn dat de gebeurtenissen rond 1968. We
gaan dus een eindje terug, maar dat kan geen kwaad lijkt me, om
dat daar de wortels liggen van het voorstel van vanavond. In
die tijd is er een wijziging van het contract verschenen, waar
in een nieuwe Amertak werd voorgesteld. Het college heeft daar
op gereageerd door een enthousiaste brief te schrijven. Ze za
gen dat volledig zitten en het moest maar snel gebeuren. Het
college heeft toen niet aan de raad gevraagd of hij er eigen
lijk wat voor voelde om deze verplichting, die een verhoging
van de financiële bijdrage zou inhouden, aan te gaan. Kortom,
we komen daardoor in een situatie terecht waarin we in 1979
horen dat, zoals de heer Simons al meldde, wethouder Van Dun
gezegd heeft dat er op basis van het oude contract geen finan
ciële verplichtingen meer lagen. Dat is duidelijk, maar waar
eigenlijk toen omheen gefietst is, was dat het college impli
ciet al akkoord was gegaan met die nieuwe Amertak door een ent
housiaste brief te schrijven. Ze vond dat een geweldig plan.
Met andere woorden denk ik: in 1979 is de raad in feite enigs
zins om de tuin geleid, zoals Ad Simons ook al zei, door dat
