17 JANUARI 1985
77
Wij constateren dat de in de nota genoemde maatregelen meestal
ad hoe maatregelen zijn, goedbedoeld, maar met weinig effect en
geen soelaas biedend voor de korte en lange termijn.
Driesporenbeleid.
Onze gedachten gaan uit naar een 3-sporenbeleidwaarin uitge
gaan wordt van een structurele en samenhangende aanpak en op el
kaar afgestemde maatregelen.
Een structurele aanpak van behoud en uitbreiding van (structu
reel) werk op het gebied van productieve en dienstverlenende
sectoren waarbij herverdeling van werk belangrijk is door ar
beidstijdsverkorting tot 25 uur per week in een vorm, die de op
timale mogelijkheden biedt voor herbezetting met zoveel moge
lijk banen.
Vervroegd uittreden en dergelijke maatregelen.
Stimuleren van deeltijdarbeid waardoor een gelijk of uitbrei
dend aanbod aan werkgelegenheid met zoveel mogelijk medewerkers
uitgevoerd wordt.
Verzet tegen "baandenken" en arbeidsethos.
Deze huidige crisis veroorzaakt veel persoonlijke en maatschap
pelijke ellende, paniek, ontreddering, repressie en verrecht-
sing, mede door het rampzalig beleid van dit kabinet. Toch wor
den er in weerwil van dit alles ook veel nieuwe en goede ideeën
geboren oa.
- andere, meer collectieve woonvormen;
- andere relatievormen;
- mens- en milieuvriendelijke arbeidsverbanden en productiewij
zen
- een meer solidair arbeidsethos buiten de baanstructuur
Of in deze crisis het nieuwe sterker zal blijken dan het oude,
dat kan niemand voorzien. Voorlopig zullen oude en nieuwe vor
men naast elkaar bestaan en elkaar soms behoorlijk in de weg
zitten. In de huidige crisis wordt zo langzamerhand een aanval
op het arbeidsethos geboren. Tegenover het alom geaccepteerde
"wie niet in (loondienst) werkt, zal niet eten principe" en
"slechts betaalde arbeid adelt" stellen nu steeds meer haanlo
zen en "anders"-actieven hun eigen opvattingen van arbeid, on
derwijs en leven, waarbij zij hun uitkering als een basisinko
men gebruiken. De groeiende werkloosheid ondergraaft langzaam
aan het primaat van de baanarbeid tegenover andere vormen van
arbeid: vrijwillige, "alternatieve", autonome, maar ook huishou
delijke en verzorgende arbeid. In deze loontrekkerssamenleving
is arbeid synoniem geworden met betaald werk. Dit heeft tot on
gekende discriminatie en ontkenning geleid van alle vormen van
onbetaald werk. Vrijwel alleen aan een baan kun je redelijke be
staanszekerheid, een inkomen, maatschappelijke erkenning en ze
kere rechten ontlenen. Wie geen baan heeft neemt de positie in
van een tweederangs burger: vrouwen, jongeren, arbeidsongeschik
ten, haanlozen, ouderen etc. Je bent politiek pas interessant
als je betaald wordt: vrouwen hebben vaak geen betaald werk,
dus tellen ze niet mee. Behalve de bijstandsvrouwen, want die
kosten geld! Oplossingen voor werkloosheid worden vooral vanuit
