6 OKTOBER 1989
360
voel mij zeer vereerd met het verleende ereburgerschap. Ik had
dat In 1953» toen ik als Amsterdammer als cadet voor het eerst
In Breda kwam, nooit gedacht. Ik kwam natuurlijk binnen vanuit
Amsterdam met het idee: buiten Amsterdam houdt de wereld op.
Maar wat bleek toen ik in Breda kwam: het was een stad waarin
het toen in het toenmalige Zuid, in de toenmalige Franciskaner
het Luifeltje, voor de cadetten bijzonder goed vertoeven was. De
genen die zich die tijd goed kunnen herinneren weten dat dat
niet zo frequent gebeurde, maar dat was een kwestie van zakgeld.
Vandaar dat U tegenwoordig veel meer cadetten in de stad ziet.
Daarin is de situatie iets anders. Toen ik op 7 juli 1984 het
gouverneurschap mocht overnemen, was dat iets dat nooit in je
hoofd opkwam en bij U vast ook niet want U kende mij nog niet,
maar bij mij ook niet. Ik moet U eerlijk bekennen dat de lijst
van overwegingen op grond waarvan U besloten heeft om mij te be
noemen, als ik dat nog zou kunnen, mij eigenlijk zou laten blo
zen. In feite realiseer je je in de loop van die vijf jaar hele
maal niet, dat het zo'n verschrikkelijke lange lijst is gewor
den. Eén ding heb ik me altijd wel goed gerealiseerd. Dat is:
als je dat soort contacten legt, dat ik primair moest geloven in
het doel van het contact zelve, in het goede doel. U weet het on
getwijfeld als leden van de gemeenteraad, het is bijna altijd
een goed doel als er in Breda iets van start gaat. Als je die
lijst bekijkt vraag je je alleen wel na afloop vertwijfeld af:
hoe is dat in vredesnaam gekomen die drie bladzijden die U noem
de? Is dat alleen een verdienste van mijn vrouw en mij? Dat ant
woord is heel simpel: absoluut niet. U moet zich het volgende
goed realiseren. Toen wij hier in 1984 binnenkwamen, werden wij
al vrij snel overspoeld met uitnodigingen en dat nam sterk toe
toen ik het geluk had dat ik in 1984 op de vooravond van konin
ginnedag in de Grote Kerk mocht spreken. Ik heb daar toen mijn
wens tot openheid verteld. Maar dat kan ik nu wel zeggen. Een
dergelijke wens tot openheid kun je alleen maar tot realisatie
brengen als ook aan de andere kant, met name van de zijde van
Breda, dat streven naar meer contact en openheid werd opgepakt.
In vele gevallen, U weet dat, heeft dat geleid tot goede contac
ten, die zelfs in vele gevallen zijn uitgegroeid tot goede
vriendschap. Om tot de ontdekking te komen dat het verruimen van
de mogelijkheden voor niet-K.M.A.'ers om binnen te komen op de
K.M.A., de moeite waard is, is op zich niet zo ingewikkeld, want
wij dachten dat niet alleen wij onze infra-structuur mooi von
den, maar dat het lang niet uitgesloten was dat die belangstel
ling buiten de K.M.A. ook bestond. Nu moet ik natuurlijk een
beetje voorzichtig zijn, want mijn bevelhebber zit hier in de
zaal. Ik moest mij een beetje houden aan de defensie-huisregels.
Ik weet héél zeker dat ik die regels wel eens wat ruimer heb
geïnterpreteerd dan wellicht mijn medewerkers lief was. Dat is
toch een punt dat we ons goed moeten realiseren. Ik kon natuur
lijk makkelijk zeggen: we gaan dat openstellen, omdat ik ervan
overtuigd was dat het goed was. Maar meer openheid, hoe het ook
wendt of keert betekent onvermijdelijk een toename van de werk
last, voor met name het personeel op de K.M.A. in de verzorgende
sector. Ik zal dan ook duidelijk te kort schieten als ik niet nu
zou zeggen dat ik inderdaad erg blij ben dat ook zij desondanks
telkenmale daaraan royaal hebben meegewerkt. Ik vind in feite
