436
geamuseerd, aanschouwde ze het feestgedruis. Maar, zei ze, ik ben van plan om volgend jaar
zeker weer van de partij te zijn. Samen met haar dochter.
Nog een tweet van Adel. Ook als kinderen groter worden, blijven ze het mooiste wat je hebt. Adel
was enorm trots op haar kinderen, maar eigenlijk op haar hele familie. Want meer dan eens, - en u
kunt zich dat herinneren -, doorspekte ze haar politieke bijdragen met verwijzingen naar haar
ouders, opa, kinderen en gezinsleven. Het was meer dan duidelijk hoe zeer ze daaraan hechtte.
Tenslotte de laatste greep uit het rijke twitterleven van Adel. Een tweet die mij persoonlijk zeer
raakte omdat Adel deze plaatste na een eerdere vakantie, een periode van onthaasting en
ontspanning die zij nog wel mocht volbrengen. Ze schreef: Zo, terug van vakantie. Nu weer
investeren in duurzame energie. Wind dan, want zon is er niet. Die humor, die zelfrelativering,
waren zeer kenmerkend voor haar.
Maar verder in de sociale media verschenen van Adel, van haar hand uiteraard zou ik bijna zeggen,
veel berichten over thuiszorg, de ouderenzorg, de AWBZ, de illegaliteit en vluchtelingen. Mensen
die buiten hun schuld geen uitzicht op werk of allerlei voorzieningen hebben. Daar kon ze mee
worstelen als het ging om het vinden van oplossingen. Ja, dan ging Adel op de barricaden. Die
onderwerpen zag ze als sociaal bewogen mens als haar core business: de verbetering van de
situatie van mensen die dat nodig hebben. Zowel in haar rijke maatschappelijke carrière, maar ook
in haar politieke werk, heeft ze zich daar sterk voor gemaakt. En juist daarom waren de volgende
regels uit de Internationale Adel wel op het lijf geschreven. Geen recht, waar plicht is opgeheven,
geen plicht, leert zij, waar recht ontbreekt.
Breda verliest in Adel een markante, eigenzinnige, maar ook een sympathieke bestuurder, een
prachtvrouw, een politica, een stadgenoot, een mens van grote waarde.
Ja, wij hadden haar graag nog veel langer in ons midden gehad. Adel Koger mocht helaas maar 65
jaar worden. Wij wensen Jan en de kinderen en verdere naasten alle kracht en sterkte om het
verlies van Adel te verwerken.
Mag ik u uitnodigen om te gaan zitten voor een muzikaal intermezzo, waarna ik het woord geef aan
de heer Piet Hein Scheltens, fractievoorzitter van GroenLinks.
MUZIKAAL INTERMEZZO.
DE VOORZITTER:
Mag ik nu uitnodigen de heer Piet Hein Scheltens.
DE HEER SCHELTENS:
Beste Jan, vrienden van Jan en geachte collega's.
Ik leerde Adel kennen als plaatsvervangend lid van de kandidatencommissie van GroenLinks, eind
2009. Ik was toen plaatsvervanger van Jan van Mourik Broekman, bij ons toen gewoon bekend als
Jan Broekman. En hij was voorzitter van het bestuur van GroenLinks, afdeling Breda. Jan had Adel
voorzichtig gepeild of zij geen interesse had om zich te kandideren voor de Bredase raad. Want Jan
wist van onze hoge nood. Adel bleek schoorvoetend bereid. Maar daar bleek niets van tijdens ons
eerste gesprek. Bij ons aan tafel zat een bewogen en bezielde vrouw die wist wat er speelde in
onze samenleving. Maar steeds als Adel een betoog hield, in antwoord op onze vragen, temperde
ze ons en haar eigen enthousiasme door herhaaldelijk te zeggen dat ze niet zo nodig in de raad
hoefde. Deels vanwege haar drukke interim baan van dat moment, bijvoorbeeld in Doetinchem of
all places, maar ook vanwege iets minder plezante ervaringen in de gemeenteraad van Den Haag,
zat er bij haar twijfel. Uiteindelijk belandde Adel op plaats 4 van de kandidatenlijst. Veilig, dacht zij
zelf. Lekker beginnen als commissielid en dan zien we later wel verder. Maar GroenLinks behaalde
een zetel, een zetel extra nog, weliswaar een restzetel maar die telde voor vol mee. Al waren er
collega's die er op dat moment anders over dachten. Gemengde gevoelens bij Adel. Maar die
sloegen al meteen om in enthousiasme toen de taken verdeeld werden binnen onze fractie. Van de
aanvankelijke houding van 2 stappen vooruit 1 stapje terug, bleef niets over. Het was alleen nog:
voorwaarts makkers. Haar inzicht groeide en haar agenda groeide mee. Steeds meer commissies,
werkgroepjes, overlegje hier, bezoekje daar, en Adel begon al eens te zuchten, zuchten zoals
alleen Adel dat kon.
Toen vond er in november 2012 bij GroenLinks een wethouderswissel plaats. En nadat Selguk
Akinci die functie overnam, deed de fractie vervolgens een beroep op Adel om fractievoorzitter te
worden. Daar moest Adel toen wel even een beetje bedenktijd voor hebben. Ook toen gaf Adel aan
dat dat voor haar eigenlijk niet zo hoefde. Maar na een dag of 2, ja hoor: witte rook. Ze zei: ik doe
het en ik zal er voor gaan. En ze ging er voor. Als Adel ergens ja op zei, dan was dat ook ja. Haar
agenda werd voller, de vergaderingen langer, en wij als fractie vroegen haar wel eens op de
maandagavond, als het al half 12 geweest was: voorzitter, is de vergadering eigenlijk al
afgesloten? Waarop Adel, in een voor haar karakteristieke pose, achterover leunend met haar
benen op een andere stoel, zei: ja hoor eens, ik zit hier te trekken en te sleuren. Om vervolgens
