van haar vele rollen. Een onderscheiding die voor jullie blijvend zal zijn in wat ze voor anderen heeft
gedaan en ik weet dat ze dat zo graag aan jullie wilde uiten. Maar dat harde werken was voor haar
eigenlijk niet een opgave. Ze had het in haar om hard en hard te werken maar ook tegelijkertijd voor
vele anderen en met anderen te genieten van het leven.
Hier in de gemeenteraad, op die plaats had ik vaak ondeugend oogcontact met haar. Altijd zag ik dan
de twinkeling in haar ogen. Hanneke had - of mag ik zeggen juist - tijdens die discussies wel plezier,
lol. Dat plezier, het genieten van het moment, had misschien ook wel iets te maken met de familie
waaruit ze afkomstig was. Het nest waarin gezelligheid en warmte en plaats voor eenieder zo gewoon
was, zoals ze mij zo vaak met trots vertelde.
Warmte blijkt uit alles. Wat ik vorige week tijdens en ook na het afscheid en de afgelopen dagen van
vele mensen in de stad mocht terug horen over haar, maar ook kracht en precies weten wat ze wilde.
Precies weten watje wilt, dat is eigenlijk wel een eigenschap die in het politieke vak uitstekend van
pas komt. Aan de mensen die haar nabij waren in de politiek vertrouwde ze, toen duidelijk werd dat ze
een zware strijd moest gaan leveren, het volgende toe: "ik wilde altijd mijn zin hebben maar de
komende tijd wil ik nog meer mijn zin hebben". Een uitspraak die zo overduidelijk het Hanneke
stempel draagt. Ook haarziekte benaderde ze daadkrachtig en moedig, vastberaden om haarziekte,
zoals ze mij zei, opnieuw te overwinnen en zich zeker niet uit het veld te laten slaan, maar ook
tegelijkertijd, niet de hele wereld hoefde het te weten. Hanneke wilde overal en altijd vooral
beoordeeld worden op haar daden, maar zeker niet op haar ziekzijn.
En die daden logen er niet om. In die periodes van de raad toonde Hanneke zich een uitmuntend
voorzitter met het plezier wat ik al noemde. Maar laat ons ook niet vergeten, ook met de nodige
strengheid en scherpte vervulde zij het plaatsvervangend voorzitterschap van de gemeenteraad en
leidde ze ook nog eens de raadscommissie Maatschappij. Vandaag in deze raadzaal zijn er heel wat
politici en bestuurders, mezelf incluis, die weieens een procedureel standje van voorzitter Hanneke
hebben gehad. Koestert u allen die herinnering maar. Uit mijn ervaringen en die van mijn opvolger
maar ook van voormalige collega's en medewerkers weet ik datje in het belang van het stadsbestuur
altijd een beroep op haar mocht doen en geen lastige vergadering was haar te veel. Sterker nog, bij
lastige dossiers genoot zij van die volle tribune, van de vele insprekers bij de commissie en van de
inhoudelijke schermutselingen. Het voorzitterschap zat haar als gegoten en daarmee wist ze
raadsbreed respect af te dwingen. Denk terug aan de problematiek van het dossier dak- en
thuislozenopvang. Ze pakte het op, liet de commissie voor wat de commissie was en ging naar
beneden om de boze mensen met veel emoties eerst eens een hand te geven, welkom te heten. Ja,
ze was begaafd met grote sociale vaardigheden en competenties, wist dat politiek inhoudelijk te
verbinden.
Maar ze was ook de dame die altijd in was om buiten de gebaande paden te treden. Ze dacht in
mogelijkheden en zeker niet in onmogelijkheden. Een reglement van orde van de raad of de
raadscommissie schoof zij graag aan de kant voor een experiment en onder haar enthousiaste
voorzitterschap is de vloer in de raadzaal ooit eens met ducttape in vakken ingedeeld. Een vak voor
de voorstanders en een vak voor de tegenstanders van een politieke stelling, met lak aan de
aarzelingen van sommigen organiseerde ze zo een politieke ren-je-rot. Zoals Thierry al memoreerde,
de fractievoorzitter van de VVD, uit de comfortzone.
In de politiek kende ze ook wel momenten dat ze het moeilijk had, laten we dat ook niet ontkennen. Ze
heeft ook menig teleurstelling op raadsniveau en misschien ook wel op partijpolitiek niveau moeten
incasseren. Maar, mensen, hoe knap wist zij zich te herstellen. Hoe vocht ze zichzelf al weer heel snel
terug en ze kon al snel weer dansen en bleef loyaal aan de partij en aan het werk in de raad. Maar of
ze nu de voorzitter van de gemeenteraad speelde of van een raadscommissie, met de
vertrouwenscommissie voor de benoeming van een nieuwe burgemeester op sjouw was of ze zat in
de raadsbanken als raadslid, Hanneke, is mij altijd bijgebleven was bovenal moeder van Julie, Huub
en Sam en partner van Berend. De koningin van de timesharing kon als een van hen haar nodig had
voor hen altijd de tijd vrijspelen voor een geappt adviesje of een aanmoediging. Stoer en gedreven
voor de buitenwereld maar met een enorm groot en klein hart voor haar geliefden.
Met Hannekes achtergrond in de sport- en bewegingseducatie kan het eigenlijk ook niemand
verbazen: ze danste als de beste, ik zie het nog voor me, het was de opening van een politiek
seizoen, een zomerse namiddag in Wolfslaar. Een experiment met een uit bestuurders en ambtenaren
bestaande gelegenheidsband. De comfortzone was op dat moment ver te zoeken. Er hing ook een
wat ongemakkelijke spanning omdat de eerste noten van de muziek niet helemaal zuiver waren en
misschien speelde ik daar zelf nog wel de grootste rol in. En toen, daar opende opeens Hanneke het
bal in een wilde dans met onze bode Alex en trok gekleed in haar schitterende leren outfit alle ogen
naar haar toe. Ja, zij had het ijs gebroken, zoals ze dat zo vaak deed. Het feestje was begonnen.
