132
gaarne als prae-advies hunne meening wenschte te doen kennen.
Adressanten verzoeken zoo ging de voorzitter voort een
loon van 16 cent per uur voor een hekwaam werkman. Maar
wie zal over de specifieke bekwaamheid van den werkman
oordeelen? De eene toch is bekwaam of meer bekwaam in dit
onderdeel van het vak, de ander in dat. Zonder nu over het
bedrag van het loon in beschouwingen te tredendringt zich
de belangrijke vraag op den voorgrond, of het de roeping der
overheid is (staat of gemeente) zich in te laten met de rege
ling van arbeidsloonen en eene zorg op zich te nemen, waarvan
noch de omvang noch de al of niet gunstige uitkomsten
kunnen voorzien worden. Wordt eene schrede op dien weg
gezetdan begint men met de timmerliedenmaar dadelijk
zullen volgen metselaars, smeden, loodgieters, ververs, enz.
Zijn er bepalingen op het minimumloon vastgesteld, dan komt
onmiddellijk de eisch om ook den maximum arbeidstijd te
regelen. En hoewel niemand ontkennen zal dat het tot de
roeping van den Slaat behoort minderjarigen en hulpbehoe
venden te beschermen en het nut van de arbeidsregeling
voor jongens, meisjes en vrouwen in de groote nijverheids
streken erkend wordt, rijst toch de vraag, of de wetgever den
meerderjarigen Nederlander, die gaarne voor zich en zijn gezin
arbeiden wildaarin verhinderen mag door zijn arbeidstijd
te beperken.
Na verdere beschouwingen ontraadde de voorzitter met over
tuiging op het verzoek in te gaan.
Met eene eenvoudige afwijzende beschikking op het verzoek
kon de heer Nelissen zich moeielijk vereenigeu. Spreker wees
er op, dat Amsterdam was voorgegaan en meende dat het
hier gold eene quaestie van opportuniteit. Om die reden zou
spreker aan adressanten willen antwoorden, dat de Raad voor
alsnog het tijdstip niet gekomen acht in het verzoek te treden.
De heer Lijdsman vereenigde zich met het gevoelen van
den heer Nelissen en gaf voorlezing van ter zake verkregen
inlichtingen van een lid van den Raad der gemeente Arnhem,
