De annexatiekwestie is voorbij,en zo mogen we gerust stellen,
voorgoed van de baan, het tweede punt lijkt nu onae volle aandacht
op te kunnen eisen. Al te gemakkelijk vergeten we, wanneer we
in de toekomst denken, dat er achter dat magische getal van het
jaar 2000 ook nog een 21ste eeuw komt.
Wij zijn momenteel als menselijke gemeenschap in haar totaliteit
duidelijk op weg om het kapitaal van de aarde, ik bedoel grond-
stoffen, delfstoffen, enzovoorts op te consumeren, zonder daarbij
zelfs de mogelijkheid van rente in ogenschouw te willen nemen.
We verkwisten, gebruiken, gooien weg enniemand realiseert
zich duidelijk over het hoe en wanneer er een einde zal komen aan
deze natuurlijke rijkdommen.
We beschouwen onze aarde al te gemakkelijk als eindeloze voorraad
schuur, als een onverwoestbare akker, als een huis van alle gemak-
ken voorzien en vooral als een beerput, die nooit vol raakt.
ik zeg dit niet, mijnheer de voorzitter, omdat halfgare sektari'örs
of waanzinnige fanatici hier mee dwepen, maar omdat sommige weten-
schapsuensen de processen van ons bestaan berekenden en deze zaken
in een wetenschappelijk verantwoord daglicht stelden.
Als ik hierbij namen noem als Proffesor Dennis Meadows (Club van
Rome-MIT-team) en de Nederlander Dr. J.A. Wc.ijael, bijzonder hoog-
leraar in de sociale verzekeringskunde -(Universiteit Amsterdam)
zal het ook duidelijk zijn, dat ik hierbij geen geidealiseer geba-
zei tracht te verkopen.
11 Mijnheer de voorzitter, als een vogel zijn nest wil schoonmaken,
dan vliegt hij slechts een paar meter met de uitwerpselen van
zijn jonkies van het nest vandaan. Hij laat het vuilnis vol stik-
stof en kalk op de grond vallen, waar planten en insecten zich al
gauw neester maken van dit "voedselpakket".
De natuur ruimt op, tot voor kort ook het afval van de aons,
maar sinds enkele decennia op steeds grotere schaal bestaat het
diezelfde mens om zijn afval dermate te vergiftigen, dat de natuur
het niet meer aankan, en dat is het monstrum, wat onze eigen bio-
logische evolutie op de duur zal gaan verpesten. De ergste ver—
vuilingen van onze natuur zijn ongetwijfeld de fosfaten, de zware
metalen, (als kwik, lood of cadmium, plastics, bestrijdingsmid-
delen, teer, olie, koolmonoxyde, zwaveloxyde, en dergelijk.)
Om een kleine vergelijking te geven in 1970 gooiden we als Neder-
land 11 miljoen ton afval weg, in het jaar 2000 zal dat ruim 16
miljoen ton zijn. In 1970 smeten we ruin 40 miljoen ton luchtver-
ontreiniging in onze blauwe lucht, die in 2000 wol definitief grijs
zullen zijn door de bijna 100 miljoen ton, die we op de huidige
wijze kunnen verwachten.
We pompten in 1970 een hoeveelheid afwalwater in de sloot, die ge-
lijk saan het spoelsel van 23 miljoen mensen en dat zal nog gewel-
dig stijgen, getuige onder andere wat er tijdens een televisie-
uitzending van afgelopen zondag door deskundigen hierover verteld
wordt. (Nederlandse Omroep Stichting, programma- Nederland II
