- 29 -
de heer en mevrouw Aarts en hun kinderen:
Paul, Milou, Yvonne, Luc en Monique.
- Ik hoop voor jou, Monique, dat je niet al te lang stil hoeft te
zitten.
Een bijzonder welkom geldt ook de familie van onze scheidende
burgemeester. Moge u zich vanmiddag bij ons thuis voelen.
Vele andere gewaardeerde gasten mogen wij hier begroeten. U zult
er begrip voor hebben dat ik u niet allen met naam en toenaam vermeld,
maar wij stellen uw aanwezigheid in deze vergadering op zeer hoge prijs.
U bent hier allen samengekomen om met ons - als raad van de gemeente
Teteringen - het afscheid te vieren van onze burgemeester.
Dat lijkt 'n tegenstrijdigheid: "'n afscheid vieren".
Afscheid nemen is géén feestelijke gebeurtenis. Wél feestelijk is:
je verheugen in het feit, dat iemand, die je respecteert en hoogacht,
een wens in vervulling ziet gaan.
Hier ziet u meteen het dilemma waarin wij verkeren:
- Blij, omwille van degene die vertrekt,
- 'n beetje verdrietig omwille van onszelf,
want wij blijven achter.
Op momenten als deze is het goed even rust te nemen en terug te kijken
langs de afgelegde weg.
De weg van bijna 11 jaar burgemeesterschap.
Elf burgemeesters gingen u voor op deze route. Ze liepen allen een
eindweegs mee in de geschiedenis van Teteringen, voorafgegaan door
de zogeheten "maire", de edelachtbare Pieter van Ginneken, die
- om zijn blijkbaar karige boterham te beleggen - er óók nog de
ambten van notaris én van secretaris op na hield.
We schrijven dan het jaar 1810. In 1852 werden de arbeidsvoorwaarden
blijkbaar beter, want vanaf dat moment is het afgelopen met de bij
baantjes. "Niks notaris, niks secretaris-, burgemeester zult gij zijn
met heel uw inzet" wordt er besloten. En zo was het goed.
"Burgemeester, met de inzet van uw hele persoon".
Dat werd van u verwacht toen u op 16 september 1972 feestelijk werd
binnengehaald in de gemeente van uw vroege jeugd als de twaalfde
burgemeester
