2. HISTORIE
In de periode 1870-1880werden de vestingwerken van Breda ontmanteld en zijn de singels
rond de binnenstad aangelegd. Buiten de singels resteerden nog delen water en delen van
de vestingwerken. Deze overblijfselen zijn later vergraven of gedempt. In het park is dit
nog zichtbaar. De vijvers konden bovendien blijven bestaan doordat de omliggende terreinen
werden opgehoogd voor het bouwen van herenhuizen en villa's, zonder daarvoor grond
aante voeren. Het oorspronkelijke park is ontworpen door de landschapsarchitect Leonard
A. Springer. Het ontwerp dateert uit 1892 en de aanleg geschiedde in een landschappelijke
stijl, die nog goed herkenbaar is, in 1894 en 1895. Het ontwerp voor het park vormde
één ensemble met het ontwerp van de boulevard naar het Mastbos, de tegenwoordige
Baronielaan. In de jaren '60 is op grond van de toen heersende verkeersvisie een nieuwe
invalsweg naar het centrum van Breda aangelegd. Door de aanleg van deze weg is weliswaar
de ontsluiting van Breda verbeterd, maar ook het park in tweeën gesneden. Vooral door
de breedte van de infrastructuur ter plaatse bestaat het park nu uit twee los van elkaar gelegen
gedeelten, iets wat in het oorspronkelijke ontwerp zeker niet de bedoeling was. In 1983
is het park grondig gereconstrueerd. Aanleiding was het noodzakelijke groot onderhoud
aan het park. Tijdens deze reconstructie zijn veel zieke en oude bomen gerooid. Dit laatste
heeft geleid tot een uitgebreide en vaak emotionele discussie met de bevolking. Momenteel
is het honderdjarig bestaan een feit dat in de aandacht komt te staan. Dit is één van de
aanleidingen om opnieuw, op een minder ingrijpende wijze over het Wilhelminapark na
te denken.
