Bij vakantiehuisjes die slechts 40 dagen per jaar werden gebruikt, maar waar de gemeente wel
aan de inzamelverplichting voldeed, kon de gemeente dan ook een aanslag afvalstoffenheffing
opleggen naar het volle tarief. Bij de afvalstoffenheffing wordt uitgegaan van het feitelijk gebruik
van het perceel waarvoor de inzamelplicht geldt, ongeacht het feitelijk gebruik van de door de
gemeente verleende dienst (Hoge Raad 6 oktober 1993, nr. 29 431). Zie ook de uitspraak van
Hof Amsterdam van 13 september 1995, nr. 93/4751 (fiscaal up to date 96-120). Het Hof
oordeelde dat de heffing ook verschuldigd is als van de gemeentelijke huisvuilophaaldienst
weinig of geen gebruik wordt gemaakt. De man die beweerde dat hij zijn vuilnis altijd bij zijn
bedrijf liet inzamelen, moest de afvalstoffenheffing toch betalen.
Indien de gemeente de haar in lid 10.11 van de Wet milieubeheer opgelegde verplichting niet
nakomt dan kan de gemeente geen afvalstoffenheffing heffen. Dit volgt uit de arresten van de
Hoge Raad van 15 februari 1984, nr. 22 311, BNB 1984/154, Belastingblad 1984, blz. 216
(Heerenveen), en van 2 januari 1985, nr. 22 664, BNB 1985/102, Belastingblad 1985, blz. 161
(Epe). In deze arresten heeft de Hoge Raad tevens beslist dat een redelijke uitleg van de
inzamelplicht meebrengt dat deze verplichting niet uitstrekt buiten de voor het openbaar
rijverkeer openstaande en voor de ter plaatse gebezigde vuilniswagens toegankelijke wegen.
Artikel 3
Belastingplicht
Eerste lid
In dit artikel is de belastingplicht geregeld. Hierbij is aansluiting gezocht bij het bepaalde in
artikel 15.33 van de Wet milieubeheer. In het eerste lid van dat artikel is bepaald dat als
belastingplichtige moet worden aangewezen degene die, al dan niet krachtens eigendom, bezit,
beperkt recht of persoonlijk recht, feitelijk gebruik maakt van een perceel ten aanzien waarvan
krachtens artikel 10.11 van de Wet milieubeheer een verplichting tot het inzamelen van
huishoudelijke afvalstoffen geldt. De verplichting tot het inzamelen van huishoudelijke
afvalstoffen geldt voor ieder perceel waar in een particuliere huishouding huishoudelijke
afvalstoffen kunnen ontstaan.
Tweede lid
In dit artikellid is bepaald wie als gebruiker moet worden aangemerkt. Dit kan allereerst zijn
degene die naar omstandigheden beoordeeld al dan niet krachtens eigendom, bezit, beperkt
recht of persoonlijk recht feitelijk gebruik maakt van het perceel. Het gaat derhalve om het
feitelijk gebruik dat van een perceel wordt gemaakt.
Indien sprake is van verschillende feitelijke gebruikers van een perceel, tezamen geen
huishouding vormend, dan kan de aanslag ten name van één van hen worden gesteld. In dit
verband wordt verwezen naar het arrest van de Hoge Raad inzake de onroerende-
zaakbelastingen van 3 februari 1988, nr.25 017, BNB 1988/133, Belastingblad 1988, blz. 216
(Tilburg). De Hoge Raad overwoog dat ieder van de feitelijke gebruikers voor het geheel in de
heffing kan worden betrokken. De belastingplichtige is bevoegd om de verschuldigde belasting
te verhalen op zijn medebewoners.
Bij uitspraak van Hof Amsterdam van 29 april 1994, nr.93/2462, Belastingblad 1994, blz. 543
(Zeist) is dit standpunt bevestigd. Indien bij het aanwijzen van degene die feitelijk gebruik maakt
van een perceel een keuze bestaat, wordt gehandeld op basis van de door het college van
burgemeester en wethouders vastgestelde "Beleidsregels voor het aanwijzen van een
belastingplichtige en/of WOZ-belanghebbende in een keuzesituatie".
