Toelichting
Algemeen
1. Wettelijke basis
De "Verordening staangeld Breda 2008" (hierna: Verordening) is gebaseerd op de tekst van de
Gemeentewet (Stb. 1994, 672) zoals die luidt vanaf 1 januari 1995. dit is de datum van inwerkingtreding van
de Wet tot wijziging van de Gemeentewet met betrekking tot de materiële belastingbepalingen.
2. Huurovereenkomst of staangeld
De gemeente kan voor het gebruik van een standplaats een vergoeding vragen. Zij zal daartoe doorgaans
een huurovereenkomst sluiten met de gebruiker. Een alternatief is het heffen van staangeld in de vorm van
een gebruiksretributie of een precariobelasting. In deze Verordening is gekozen voor het heffen van
staangeld als gebruiksretributie. De gebruiksretributie wordt geheven voor het hebben van een standplaats,
ongeacht de ingenomen oppervlakte, waardoor de gemeente de tarieven van het staangeld eenvoudig kan
afstemmen op de huurbedragen die zij vraagt van degenen die een huurovereenkomst hebben gesloten met
de gemeente.
B. Artikelsgewijze toelichting
Aanhef
De aanhef van de Verordening geeft aan dat de heffing van staangeld is gebaseerd op artikel 229, eerste lid,
aanhef en onderdelen a en b, van de Gemeentewet.
Artikel 1 Begripsomschrijvingen
In de verordening is gekozen voor het opnemen van een artikel dat begripsomschrijvingen bevat. Voor de
begrippen 'standplaats' en 'woonwagen' is aansluiting gezocht bij de Woningwet (Stb. 1991, 439).
De wetgever definieert in de Woningwet het begrip standplaats als een kavel, bestemd voor het plaatsen van
een woonwagen, waarop voorzieningen aanwezig zijn die op het leidingnet van de openbare nutsbedrijven,
van andere instellingen of van gemeenten kunnen worden aangesloten.
Een woonwagen is volgens de Woningwet een voor bewoning bestemd gebouw dat is geplaatst op een
standplaats en dat in zijn geheel of in delen kan worden verplaatst.
Artikel 2 Belastbaar feit
Het belastbaar feit dat tot heffing van staangeld kan leiden, is het hebben van een standplaats voor een
woonwagen. Het maakt geen verschil of er een woonwagen op staat en of die woonwagen bewoond is.
Er is geen plaats voor de heffing van staangeld als de op een woonwagencentrum geboden voorzieningen
zozeer achterblijven bij de in de Woningwet en/f Bouwbesluit voorgeschreven voorzieningen, dat kan worden
gezegd dat de gemeente haar wettelijke plicht niet is nagekomen. Die situatie doet zich overigens niet voor
als de voorzieningen weliswaar voor verbetering vatbaar zijn, maar wel kunnen worden gebruikt. Zie het
arrest van de Hoge Raad van 9 september 1992, nr. 28.348, Belastingblad 1993, blz. 112 (Boxtel).
Artikel 3 Belastingplicht
In artikel 3 is de belastingplichtig geregeld. De hoofdbewoner wordt als belastingplichtige aangewezen. Wie
dat is, wordt naar de omstandigheden beoordeeld.
Artikel 4 Vrijstelling
De wetgever geeft de voorkeur aan een huurcontract boven een belastingverordening. De
belastingverordening is daarom als 'achtervang' geformuleerd. Het staangeld kan allen worden geheven
zolang er geen huurcontract geldt met de gebruiker van een standplaats.
Artikel 5 Belastingtarieven
Naast de eis dat de eis dat de opbrengst van het staangeld niet mag uitgaan boven de kosten, is een
gemeente bij het vaststellen van de hoogte van de huur en de tarieven van het staangeld gebonden aan de
huurprijzen van standplaatsen, overeengekomen ingevolge de Huurprijzenwet woonruimte. Het besluit
huurprijzen woonruimte bevat naast een waarderingsstelsel voor woningen ook een stelsel voor
woonwagens en standplaatsen. Door middel van een puntentelling wordt de kwaliteit van een standplaats
uitgedrukt. Daarbij worden ook eventuele veroudering en slijtage van de standplaats betrokken. Met het
waarderingsstelsel wordt de maximale redelijke huurprijs betaald. Samen met de huursombenadering speelt
