pomp, en ik kan U zeker vertellen, dat Breda ook aan dit huis straks een zeer
doelmatige nieuwe bestemming geeft. Zojuist is door de Heer de Bont een ge
schenk aangeboden in de vorm van een carillonfonds en het is een grote vreug
de U mede te delen, dat het stadsbestuur van Breda gaarne actief in dat fonds
direct wil deelnemen door een klok, genaamd "Breda", aan te bieden. Bredas' ge
meentebestuur heeft indertijd niet geaarzeld om enige tonnen - en andere dan
biertonnen aan te rollen om de fundamenten te leggen voor dit huis,Wij gaan
met niet minder vreugde en overtuiging ertoe over, om niet alleen in die fun
damenten, maar ook in die toren een Bredas' teken aan te brengen. Het is een
bekende leuze, die men graag in klokken giet:"Qui tangit me, me audit" (wie
mij aanraakt hoort mij). Als voortaan dan ook die klokken zullen luiden, weet
ik zeker, dat een welluidend Bredas' geluid ook in deze contreien altijd met
vreugde an welwillendheid door U en Uw burgers zal worden gehoord en ontvangen.
M0ge het zo zijn en blijven.
Vervolgens krijgt het woord de Heer Ir.Siebers, de architect van het raadhuis.
Hij zegt:
U zult U niet verwonderen, dat ik mij voel gedrongen als architect van dit
raadhuis, hier iets te zeggen. Trouwens niet alleen als architect. Ik behoor
tot de inwoners dezer gemeente sinds 1937 en was, toen ik hior kwam wonen al
stedebouwkundig adviseur der gemeente.
Dr.de Kort is de vierde burgemeester, die ik hier heb gekend en in de periode
van mijn verblijf verwisselde een groot deel van het gemeentepersoneel. Ik mag
dus wel zeggen, dat ik een van de oudste dienaars ben van deze gemeente. Het
is een groot voorrecht, gedurende zo lange tijd voor een gemeente 'te mogen
werken. Het is een groot voorrecht een raadhuis te mogen bouwen: een van de
mooiste opgaven voor een architect. Nog groter, dit te mogen doen voor een ge
meente waarmede men zozeer is vergroeid. Ik wil niet pathetisch worden, maar
meen dit toch te mogen zeggenKunt U zich voorstellen dat ik niettemin
(toen ons bureau de opdracht voor dit gemeentehuis ontving: 1953) me"t zekere
huivering aan het ontwerp ben begonnen?
Men vertelt van menige toneelspeler - en niet van de minste dat hij, hoe
geoefend dan ook, nooit het toneel heeft betreden, voor geen enkele voorstelling,
zonder te lijden aan de befaamde plankenkoorts. Zo ging het ook met mij in deze
prachtige gemeente, zo rijk aan natuurschoon, zo krachtig opbloeiend (ondanks
amputaties) daar een raadhuis bouwen op een juweel van een terrein, waar ie
dere collega je om zou moeten benijden. Kun je klimmen tot het niveau nodig
om aan de verwachtingen te voldoen Plankenkoorts verwacht nu niet van
mij, dat ik antwoord op de vraag, of ik meen nochthans aan de eis te hebben
beantwoord: een waardig huis voor deze gemeente te hebben gesticht. Laat dit
graag aan anderen over. Het zou natuurlijk heel wreed zijn, als iemand nu het
is voltooid, mij kwam vertellen, dat het eigenlijk is mislukt. Zoiets doet men
niet, trouwens zeicer niet op een dag als vandaag. Men geeft complimenten, men
zegt vriendelijke dingen aan allen die er bij betroKken zijn, men ontziet de
vaders van de nieuwe boreling. Niemand twijfelt aan ae welgemeende oprechtheid
van de woorden, die worden gesproken. Ook deze vader niet - en toch bekruipt
hem ook nu nog de twijfel, of een later geslacht niet anders zal oordelen.
Kijk, als U in mijn schoenen stond, zoudt U nu ook na jaren inspanning, iets
voelen van het afmattende daarvan. U zoudt met mij door de bomen het bos niet
meer zien. U zoudt U ook realiseren, dat het nodig is, na mettertijd eerst
weer wat meer afstand tot het eigen werk te hebben verkregen, vóór de ontwer
per er met vrucht aan zou kunnen beginnen een gewetensonderzoek in te stellen
en daar conclusies uit te trekken. Neen, ik keer liever terug tot de acteur
van zojuist. Men zegt ook dat hij zijn plankenkoorts is vergeten, zodra hij
eenmaal zijn toneelentree heeft gemaakt en het spel op gang is gekomen. En
ook dat is mij overkomen. Hij krijgt dan meteen het gevoel, dat hij"erin"is.
Het spel loopt zoals het moet, vonken springen over tussen hem en zijn mede
spelers. Hij voelt zich geïnspireerd door de vertolkster van de hoofdrol (in
casu de opdrachtgeefster, de gemeente). Zij stellen hem in staat om op de
juiste manier te reageren. Dat gebeurde bijvoorbeeld na de duidelijke uit
spraak, dat de opdrachtgeefster een gemeentehuis verlangde met een flinke
- centrale -
